düş

bir aydınlık düşlüyorum, ucu bucagı olmayan, sessiz de aynı zamanda.. kimsecikler yok, sadece berrak bir aydınlık. ayağımı hafif hafif değmek istiyorum yere, onu incitmeden, tüm ağırlığımı vermeden. Yerçekimine karşı gelerek. Kollarımın arasından ılık bir rüzgar da essin, başka hiçbirşeye değmeden. Yorulursam bırakırım kendimi yere, yatarım sırtustu devam ederim bakmaya sonsuz aydınlıga. Net olmasın hiçbirşey, illa ki goruneceklerse. Belli belirsiz olsun, düşünmeye zorlamasın beni. düşündürecek hiç birşey olmasın mumkunse bu düşte.
tum bu sessizlik ve saflık, yardım eder mi acaba beynin unutmasına ?
düşlenmemesi gereken hisleri yok eder mi ?hatırlanmaması gerekenleri ?

Nasıl da keşfedemedik henüz öğrenmenin zıttını ?