hakikate inan, vicdanından kork.

cunku dogru yani hakikat bir tane.. diğer tum secenekler hikaye.
hatta bu savı, su ozlu soz ile de destekleyebilirim :
' Akla giden yol tektir, az dahi olsa dışına çıkılsa sonuc felakettir. '

dogrunun dısındaki tüm yollara ancak ve ancak duygularımızla saparız, beynimizle değil. beynimizin sap dediği istikamete sapmıyorsak mutlak suretle kalp sistematiğimiz yani vicdanımız devreye girmiş ve beynimizi 'ama'larla, 'belki'lerle, 'aslında'larla başlayan cumlelerle kandırmıştır.

haksız mıyım ?

herkes kendi iç dunyasında bu gibi yanılgılara düşüyor ve alınmayacak kararlar alıp, girilmemesi gereken yollara giriyor. ve hatalı karar ansızın suratımıza tokat gibi vurunca da 'hayatın getirdiği' diyor ve işin içinden o yaralarla, sargılarla cıkıyoruz.
o tokadı yemeden, sargılara ihtiyac duymadan yasayanlara gıpta ediyorum.
Sırları ne acaba ? iyi insan olmak mı ? rasyonel olmaları mı ? yoksa onlar da benden ya da bizden farksız ancak hatalarını cok daha iyi kamufle ettiklerinden mi ?

bilemiyorum. tek bildigim bundan sonraki kararlarda akılcı olmam gerektiği.

çünkü dogru yalnızca bir adet. sadece tek sapağı var dogrunun. onun kaçırdıgında malesef ileride bir geri dönüş yok.