Tum bunları yazmamın suclusu, cd romumun calısmaması ve sonucunda italyandan aldıgım urun katalog cdsini inceleyemememdir...

Roma, fiumicino havalimanı,
Önümde dumduz bir boşluk, devasa ve engelsiz gorunuyor.. gereksiz bir buyukluk ve yalan bir sonsuzluk hissi.
Tk ucagı onumden indi biraz evvel. Kimi işe guce, mal satmaya, musteri gorusmesine, kimi aldı ailesini yanına viva italia dedi.. kimi de taktı sevgilisini koluna, romanın en guzel yerinde evlilik teklif edecek, bir opucuk konduracak dudaklarına..
Bilemiyorum. Sadece oturdugum yerden hayal kuruyorum. En iyi yapabildigim bu zannedersem.

Kulagımda Kenan var, kaybolma herkez gibi, yokolma kuskun gibi, davranma sonsuzum ol sen benim.

Havalimanları oldum olası etkilediler beni. Cogu zaman heyecanlandım, hep içimi bir mutluluk kapladı.. ama sanki su an cok olagan bir zamanın duragan bir anını yasıyorum..bu koca duzluğun ortasında.
Nedeni galiba ilk kez yalnız olmam. İlk kez bir havalimanında yalnız basımayım.

Yanımdaki aileyi dönüş heyecanı kapladı bile.. annelerinden babalarından bahsediyor anne ve baba.. cocuk da playstation unu ozlediginden yakınıyor.
Galiba nankörüz, cok cabuk tuketiyoruz. Cok sıkılgan ve cirkiniz.

Bu yolculukta bir de eskilerin yaptıgı ya da hayatlarında bir kere olsa bile aklından gecirdiklerini dusundugum, ‘ cekip gideyim buralardan, herkesten herseyden uzak yeniden baslayayım ‘ sendromunu dusundum.
Artık boyle bir luksun de kalmadıgını acı acı anladım.. facebookuydu, msniydi, telefonuydu derken, herkes sizden haberdar, siz de herkesten.. yok oyle bir sans yani..
Kaybolma hakkımız bile yok..! cok acı.
İşte ben o hissi, denizde tadıyorum. Herseyi geride birakıp sadece ruzgarı ve denizi.
Herkes uzak.. sadece altımdaki ve ustumdeki mavi.